martes, 26 de marzo de 2024

Le Povre Vitulina

 
 
Un poema de Rafael Pombo, in espaniol e Interlingua.   Un poema de Rafael Pombo, en español e Interlingua.
     
NOTA: Iste poema esseva traducite automaticamente per OpenAI (GPT-3.5-turbo). Io lo faceva como un exercitation, pro apprender como programmar le API de OpenAI.   NOTA: Este poema fue traducido automáticamente por OpenAI (GPT-3.5-turbo). Lo hice como ejercicio, para aprender cómo programar el API de OpenAI.
     

Le Povre Vitulina   La Pobre Viejecita
     
Il esseva un vetula
sin nihil a mangiar
excepte carnes, fructos, dulces,
tortas, ova, pan e pisce.
  Érase una viejecita
sin nadita que comer
sino carnes, frutas, dulces,
tortas, huevos, pan y pez.
     
Bebeva caldo, chocolate,
lacte, vino, the e cafe,
e le povre non trovava
que mangiar ni que biber.
  Bebía caldo, chocolate,
leche, vino, té y café,
y la pobre no encontraba
qué comer ni qué beber.
     
E iste vetula non habeva
un casetta in le qual viver
excepte un casa grande
con su horto e su jardino.
  Y esta vieja no tenía
ni un ranchito en qué vivir
fuera de una casa grande
con su huerta y su jardín.
     
Nemo, nemo la curava
excepte Andres e Juan e Gil
e octo serventas e duo pagettos
con uniforme e cravatta.
  Nadie, nadie la cuidaba
sino Andrés y Juan y Gil
y ocho criadas y dos pajes
de librea y corbatín.
     
Nunca habeva ubi sedear
excepte sellas e sofàs
con scannos e cuscinos
e ressorte al spaldar.
  Nunca tuvo en qué sentarse
sino sillas y sofás
con banquitos y cojines
y resorte al espaldar.
     
Necun altra lecto que un grande
plus dorate que un altare,
con un matresso de plumas moll
multo seta e multo pizzo.
  Ni otra cama que una grande
más dorada que un altar,
con colchón de blanda pluma,
mucha seda y mucho holán.
     
E iste povre vetula
cada anno usque su fin,
habeva un anno plus de vetula
e un minus de viver.
  Y esta pobre viejecita
cada año hasta su fin,
tuvo un año más de vieja
y uno menos que vivir.
     
E a vider se in le speculo
sempre le alarmava illic
un altere vetula con occhiali,
cuffia e parrucca.
  Y al mirarse en el espejo
la espantaba siempre allí
otra vieja de antiparras,
papalina y peluquín.
     
E iste povre vetulina
non habeva que vestir
excepte vestimentos de mille cortes
e de mille typos de tela.
  Y esta pobre viejecita
no tenía qué vestir
sino trajes de mil cortes
y de telas mil y mil.
     
E si non esset pro sues scarpos
pantofoles, botas e scarpas,
nudipes sur le pavimento
ambulara le infelice.
  Y a no ser por sus zapatos
chanclas, botas y escarpín,
descalcita por el suelo
anduviera la infeliz.
     
Appetito nunquam habeva
post terminar de mangiar,
nec gaudieva de sanitate complete
quando non se sentiva ben.
  Apetito nunca tuvo
acabando de comer,
ni gozó salud completa
cuando no se hallaba bien.
     
Illas moriva de mal de rugas,
jam incurvate como un tres,
e numquam retornava a queixar se
ni de fame ni de sete.
  Se murió de mal de arrugas,
ya encorvada como un tres,
y jamás volvió a quejarse
ni de hambre ni de sed.
     
E iste povre vetulina
al morir non lassava plus
que onzas, joyas, terras, casas,
octo cattos e un turpial.
  Y esta pobre viejecita
al morir no dejó más
que onzas, joyas, tierras, casas,
ocho gatos y un turpial.
     
Dormi in pace, e Deo permitte
que nos pote gauder
le povressas de iste povre
e morir del mesme mal.
  Duerma en paz, y Dios permita
que logremos disfrutar
las pobrezas de esta pobre
y morir del mismo mal.

No hay comentarios: